Erkenning krijgen

Dag 6 van de week, waarin ik elke dag om 5 uur opsta. Zou staan. Het is 6 uur als de wekker gaat. Luisterend naar mijn lichaam koos ik ervoor een uur later dan de voorgeschreven challenge op te staan. In eerste instantie kwam een stemmetje: ‘Dat doe je toch niet, zet door’. Toen een ander stemmetje: ‘Luister naar je lichaam en zorg voor jezelf’, waarop de eerste riep: ‘Zwakkeling’.

Je kent ze wel die stemmetjes. Ik ging er gisteren mee zitten en voelen wat er echt nodig was. Dit was de uitkomst: Wel in de discomfort verder gaan en op zo’n manier dat ik er lichamelijke geen prijs voor zou betalen. Met die keuze sloot ik de grens voor potentiële stemmetjes of mogelijke meningen van anderen.

6 uur op dus op zaterdagochtend. Vroeg genoeg zou je zeggen. En dat is het ook. Vroeg genoeg om de ruimte te hebben om in mijn eigen ritme op te starten, terwijl de wereld (inclusief dit mannenhuis) nog slaapt. Vroeg genoeg om te ontwaken op de juiste golf en vroeg genoeg om de dag op te starten met dingen die mij voeden. Dit gevoel wil ik elke dag.

Iedere dag
een goed begin.
Met ruimte voor mezelf.
Omdat ik daarmee
zorg voor mezelf.
In verbinding.
Zodat ik
anderen
kan geven
en kan doen
wat ik te doen heb.

Vandaag de vraag centraal: ‘Wie vraag jij om waardering en welke prijs betaal je daar voor?’ De vraag die daarachter zit: ‘Waar erken je jezelf niet?’. Mooie vragen voor iedereen. Waarom doe je wat je doet? Is dat voor de erkenning of waardering van de ander of omdat je diep van binnen een keuze maakt vanuit jezelf? Is dat omdat je goed genoeg gevonden wil worden, of vanuit de drijfveer wat je in de wereld te doen hebt?

Het boek dat ik, iedere ochtend 10 minuten, lees gaat hierover. Over de hoeveelheid mensen die een leven leven voor de buitenwereld. Over de eenzaamheid en het aanhoudende gevoel ‘het niet goed genoeg’ te doen achter dat plaatje. Over het aantal depressies, burnouts en zelfs zelfdodingen dat stijgt, omdat de pracht van binnen niet erkend wordt. Een grondige blik naar binnen is nodig om de rijkdom en het licht daar te zien, aanwezig in elk van ons.

Gisteren vulde mijn oudste een test voor een persoonlijk profiel om zijn kwaliteiten inzichtelijk te maken. Als er 1 ding is wat ik hoop is dat mijn kinderen vanuit hun kwaliteiten keuzes voor nu en later maken, ook al is dat niet het gebaande pad. Dat ze de stemmetjes in hun hoofd horen en naar de juiste handelen.

Ik denk dat wel goed komt als we dat als ouder voorleven. Dat we als ouder onze eigen vragen en stemmetjes delen met hen en anderen. Dat we kwetsbaar zijn naar hen, naar anderen en naar ons zelf. Ik denk dat daar ook de sleutel zit naar de erkenning in en van onszelf. Als we die gesprekken kunnen voeren dan kunnen we spiegelen en leren van en door elkaar. Omdat er ruimte is. Omdat er waardering is.

Na de interne dialoog van gisteren ben ik trots. Trots dat ik kan voelen wat ik nodig heb en daar naar handel. Trots dat ik mezelf keer op keer uitdaag om naar de randen van de comfortzone te gaan. Trots dat ik daarvan wil leren en dat wil delen.

Dank je wel voor het meelezen, voor het luisteren. Zo blijven we in beweging met elkaar.