Geen tijd, geen berichten

Geen tijd, geen berichten. 24 uur zonder horloge en telefoon de natuur in. 24 uur buitenlucht, de diepte in, los van de zogenaamde werkelijkheid. Slapen in tentjes en koken op open vuur, waar alles langer duurt en lekkerder smaakt. Met ruimte voor spelen, zoals een kind dat nog doet. Het is een week geleden. Ik voel het nog. De lucht op mijn handen, de beweging, waarvan ik bewust ben. De geur die het buitenzijn meebrengt. Van natuur, vuur en verlangen. De ruimte die dat meebrengt. Waarin alles mogelijk is. Ik wens dat het altijd zo mag zijn.

Net zoals vorige week kan ik nog kan voelen hoe dat in 2018 was, waarin 24 uur veel langer was en we nog veel verder van de buitenwereld waren. Zonder horloge. Zonder telefoon. Samen met anderen maakten wij een tocht in de bergen en luisterden we naar de stilte en de stemmen die spraken. Niet die van de ander, maar van ons zelf. Een aanrader voor een ieder en juist als je denkt geen tijd te hebben. In de natuur is alles en krijg je de inzichten als vanzelf. Als je je maar openstelt en luistert.

Ik zou willen dat
ieder kind dat zou leren.
Zodat ieder groot mens
dicht bij de natuur is.
Dichtbij zijn eigen natuur
voorbij de lawaaierige
verwarring van het leven.
In stilte.
In de natuur.
Wat zou dat een ruimte geven.

24 uur zijn genoeg om te ervaren hoe wij onze patronen leven. Genoeg om te herkaderen, vragen te stellen en met respect naar de ander te luisteren. Zelfs of juist als die anders denkt. In de natuur doet voor of tegen er niet toe. Daar groeit het, zoals het moet groeien.

24 uur zijn genoeg om te weten dat het hier werkelijk om gaat. Dat we ons als mens een heleboel wijsmaken, dat we proberen problemen te fixen en zo veel naar onze hand willen zetten. Genoeg om te ervaren dat het stroomt, zoals het stroomt. Dat we daar naar te kijken en luisteren hebben en alleen vanuit daar actie kunnen nemen. Waar je ook bent.

24 uur zijn genoeg om dankbaar te zijn voor het leven en het ritme ervan. Ook al loopt het niet altijd, zoals we zouden willen. Genoeg om te zien dat dat ritme ook een ritme van ons vraagt, van naar binnen keren en naar buiten komen. Van reflectie en actie. Van wachten en bewegen. Van geven en nemen. Elke keer weer.

24 uur zijn genoeg om de liefde te voelen van alle mensen om mij heen. In het groot en in het klein. Genoeg om met een grote glimlach en vervulling naar huis te keren, daar waar de liefde elke dag is. Elke dag weer.

Uitloggen, voor even.
Zonder tijd, zonder berichten.
Zonder verwachtingen.
Het is een kwestie van
Gewoon doen.
Iedere keer weer.