Terug naar de kern

Jaarlijks ontmoet ik honderden mensen die ziek zijn. Ik ben geïnteresseerd in hun verhalen, hun beleving, dat wat ze leren, dat wat ze aanvaarden en verduren, dat wat ze loslaten. De mensen die ik ontmoet zijn vooral deelnemers in de programma’s. Ik zie een rode lijn. Ik ben geraakt door die mensen, omdat ik zie, dat als ze met hun leefstijl aan de slag gaan, ze vooral leren zichzelf om 1 te zetten en weer terug gaan naar hun eigen kern. Mensen veranderen er veel al door, pakken oude hobby’s op en soms nemen ze zelfs afscheid van vrienden of gezin. Soms wordt de ziekte milder, soms hebben ze er helemaal geen last meer van en soms blijft het hetzelfde en hebben ze geleerd er anders mee om te gaan. Vooral zie ik de levenskracht weer terug, te vinden in de twinkeling van de ogen.

Dit verhaal gaat niet over al die mensen. Dit verhaal gaat over mijn zoon van 13 die vanaf december enkele maanden van top tot teen onder de eczeem zat. De blikken van enkele klasgenoten waren vol afschuw. Hij ging niet naar school, hij was somber, en verstopte zich op allerlei manieren. Voor een energiek kind, die dolgraag op het podium staat, is dat op zich zachts gezegd niet leuk.

Geen zin, geen vooruitzicht,
omdat je volledig vast zit.
Vast in je eigen lijf,
vast door je huid die gehavend
aan je plakt. Vast in je keel,
omdat je je niet uit kunt spreken.
Totdat dat moment
dat je jezelf weer kunt zien.

Als het aan de dokter had gelegen, dan waren we nu bij de zoveelste hormooncrème en hadden de biologicals zijn systeem gekalmeerd. ‘Die zalfjes werken voor geen meter, ik voel gewoon dat het van binnenuit komt.’ zei hij. Ook ik zag het daarmee juist erger worden, ik zag zijn frustratie en ik kon niets doen. Althans. Dat leek zo. Vanuit 1 perspectief.

Omdat ik al die mensen ken die ziek zijn en ik zelf ook aan die kant heb gestaan, hebben wij het anders aangepakt. Soms naast die adviezen van de dokter en soms in plaats van. Zo is zijn beugel eruit gehaald vanwege een nikkelallergie (in nikkelvrije beugels schijnt wel degelijk een heel klein beetje nikkel te zitten die als je daar niet tegen kan, behoorlijk veel ellende kan veroorzaken), is zijn voedingspatroon geanalyseerd en tijdelijk aangepast, heeft een chiropractor en hypnotherapeut ons begeleid et cetera. Van dat alles is er niets dat ik aan kan wijzen als de oplossing, wel weet ik dat zijn huid nu glad is, dat hij weer zin heeft èn dat zijn ogen twinkelen.

‘Je moet er mee leven’, ‘Je hebt pech’,  wordt vaak gezegd, ook bij eczeem. ‘Weet je mam, er zijn zoveel dingen die de dokter niet weet, er komt zoveel meer bij kijken.’ Deze jongen heeft met deze ervaring een transformatieve les voor het leven geleerd. Wat het ook is, er is niet 1 oplossing en niet 1 oorzaak, er is niets passend kant en klaar als je ziek bent. Je hebt te onderzoeken, te experimenteren, te luisteren naar je eigen lichaam, te verduren, te accepteren, geduld te hebben, het hele systeem te zien en te leren jezelf te uiten. Je kunt immers alleen vanuit de kern veranderen.

Disclaimer: dit is mijn persoonlijke verhaal en mijn beleving en slechts ter inspiratie. Ik wil hiermee laten zien dat er zoveel meer perspectieven zijn. Dat we niet alles met een pasklare pil of zalf kunnen oplossen en dat er soms tijd nodig is om te helen of te genezen. Zoals dat ook in de natuur zo is. Het laat daarnaast zien dat ons lichaam zo ingenieus is, dat er soms veel meer aan de hand is dan wij voor de hand hebben liggen. Het is niet mijn bedoeling hier iemand mee te beledigen, dan wel te overtuigen.