Wat we nog niet wisten

Toen wij 15 jaar geleden ons huis kochten hadden we beelden hoe het er nu uit zou zien. We maakten toen beslissingen bij de verbouwing, over computeraansluitingen en kinderkamers. Toen ook hadden wij een plaatje over ons pad, dat altijd geëffend zou zijn. We wisten niet beter. In 15 jaar heb ik geleerd dat het geen zin heeft om voor zoveel jaren vooruit te plannen. De tijd haalt je in. Je houdt vast aan een werkelijkheid die er niet is.

We kunnen leren van de toekomst door er in gedachten heen te gaan, deze te visualiseren. Hoe het echt zal lopen, hoe je het later echt zal beleven is voor dat moment. Wat we vandaag leren, wisten we gisteren niet. Wat ik ook geleerd heb is meebewegen met dat wat er is. Ik ben buitengewoon flexibel geworden in het maken van keuzes in het moment. Vanuit wat zie, voel, ervaar. Dat bevalt mij goed en heeft effect. In deze tijd. Zo ook vandaag.

Vandaag doe ik
wat ik vandaag wil doen
en kies ik wie ik wil zijn.
De keuzes die ik
stap voor stap maak
in lijn met wie ik ben.
Voor nu.
Voor morgen.
Voor later.

Keuzes die ik vandaag maak hebben effect voor de toekomst. Ze bepalen de richting waar ik heen ga. Iedere keuze die er voor mij ligt. Er zijn er velen, elke dag opnieuw. Wat ik eet, met wie ik omga, wat ik lees, of kijk, waar ik mijn tijd en aandacht aan besteed. Bewust zijn. In het licht van nu, in het licht van later. Vanuit wie ik ben.Voor mij is dat logisch en steeds helderder geworden. Jaar in jaar uit, lukt het me steeds beter om mijzelf en de rol die ik heb in de wereld als vertrekpunt te nemen. Omdat het daar is waar mijn universum begint en ik daar heb te zorgen, te voeden, zodat ik er helemaal kan zijn, zoals bedoeld is. Zodat Ik er van daaruit ook kan zijn voor een ander. Niet andersom.

Vroeger was dat anders. Dan was ik de laatste in de rij, dan ging ik over mijn eigen grenzen heen en was ik vooral altijd beschikbaar voor de ander. Het lijkt sociaal, dat is het niet. Want hoe kun je een ander helpen als je je zelf niet kan helpen? Hoe kun je een ander geven als je jezelf niets kunt geven? Hoe kun je een ander op de eerste plaats zetten als je dat niet voor jezelf kan? Hoe kun je een ander voeden, als je dat niet zelf kan?

Deze tijd gaat over keuzes maken, over bewuste keuzes, over bewust zijn. Er gaan vele discussies over vaccins, wel of niet. Het gaat voor mij veel verder dan dat. Het gaat over alles wat je tot je neemt. Het nieuws dat je kijkt, de social posts die je leest, de tijd die je verstrijkt. De boeken die je leest, de films die je kijkt, de gesprekken die je voert, de mensen die je ziet, de omgeving die je bezoekt, het licht dat je verlicht. Het gaat over de gedachten die je denkt, de woorden die je kiest, de toon die je zet.

Ik kijk naar veel zaken anders dan het gemene goed. Ik probeer zo zorgvuldig mijn gedachten te voeden en mijn woorden te kiezen. Ik onderhoud mij met goede voeding, stilte momenten, wandelingen in de natuur, fijne mensen en veel licht. Iedere dag heb ik vertrouwen en ben ik hoopvol.

Ik kies mijn kleur en stem. Ik geloof in de boodschap via de weg van liefde, zelfs als het heviger wordt. Ik geloof in verhalen en werkelijkheden van mensen die het anders zien, in mildheid en met compassie. Die er elke dag hun best voor doen hun frequentie te verhogen en keuzes te maken voor vandaag, met effect voor morgen. In verwondering, in positiviteit, verbonden.

En zo heb ik een werkelijkheid gecreëerd die mij goed bevalt, waarin ik zelf de regie heb waar ik invloed heb. Zo kan ik iedere met een positieve intentie starten en in dankbaarheid sluiten. Zo kan ik vertrouwen houden, hoeveel storm er ook is. Zo blijf ik hoopvol. Elke dag opnieuw. Zo ben ik in verbinding met zo veel om me heen. Duurzaamheid gaat niet over 1 keuze wel of niet, duurzaamheid omvat alles en begint bij jou, bij mij. Op dit moment.

Laten we daar beginnen. Hier en nu.